.


در وانفسای زندگی، در لحظه‌هایی که صدای پای مرگ را می‌توان شنید، سکوت و تنهایی و در خود فرو رفتن، تنها تکیه‌گاهی است که می‌شود به آن دل بست .

جنونی آنی سراپای جوان پاسدار را گرفته است. چمران جلو می‌رود. شانه‌های او را محکم می‌گیرد. او سعی می‌کند از چنگ چمران بگریزد. چمران با دست راست سیلی محکمی به صورت او می‌زند. صدایش قطع می‌شود و زانو می‌زند. به حالت سجده سر بر زمین می‌گذارد ، بعد با صدای بلند می‌گرید و خداخدا می‌گوید.
        

          داستان با اتفاق جذابی شروع شد؛ تیراندازی. سیر اتفاقات بعدی چنان سریع است که انگار وسط پاوه و دموکرات‌ها ایستاده‌ای و تیراندازی‌ها و درگیری‌های دو طرف جلوی چشم‌هایت است.
زاویه دیدی که نویسنده برای روایت محاصره‌، درگیری و وضعیت قرمز پاوه انتخاب کرده بود جدید و جالب بود. جذابیتی که مشاهدات یک به‌ظاهر بی‌طرف دارد، نقطه قوت داستان بود. گرچه بعضی جاها روایت کمی مصنوعی به نظر می‌رسید ولی تصویرسازی‌ها آن‌قدر قوی بود که بشود مثل یک فیلم سینمایی جنگ در پاوه را در ذهن متصور شد. نمی‌شود از فیلم «چ» حاتمی‌کیا چشم‌پوشی کرد. نمی‌دانم چقدر از این تصویرسازی‌های ذهنی‌ام برمی‌گردد به دیدن «چ». حتی برخی صحنه‌ها مثل سقوط هلی‌کوپتر و جدا شدن تن یکی از پاسدارها دقیقا عین هم بود.
البته ناگفته نماند حضور شخصیتی به نام دکتر چمران در نیمه‌ی دوم کتاب، به جذابیت داستان افزوده بود. البته معلوم نیست چقدر از کل رمان واقعیت است یا و چقدر برداشتی از واقعیت.

چند خطی درباره رمان که از نقدها خواندم و موافقم:
۱. حسن‌بیگی بالاتر از این رمان است. این رمان می‌رود که به داستان‌های بازاری شبیه شود.
۲. طرح جلد اصلا خوب نیست.
۳. با شخصیت‌ها(غیر از راوی) به جز یکی دو تا، نمی‌شد همزادپنداری کرد. همه یکی بودند.