طمع قدرت ...

این دو نمایشنامه اولین آثار نمایشی ای بود که از ترنس راتیگان،  نویسنده انگلیسی قرن بیستم خوندم و به نظرم نویسنده ای با قلم خوب و درست و حسابی ای اومد.  

در این مجموعه دو نمایشنامه تحت عناوین اسکندر مقدونی و  نسخه براونینگ با ترجمه رضا شیرمرز اومده که هر دو نمایشنامه خوب و جذاب و خوندنی بودند. 

در نمایشنامه اول همونطوری که از اسمش مشخصه درباره اسکندر مقدونی ، یکی از بزرگترین امپراتوران و فاتحان جهانه که در دنیای ادبیات برای خودش برو و بیایی داره . 

بعد از شکسپیر ، واقعا نمایشنامه تاریخی خوب نخونده بودم،  حتی ایبسن هم نتونسته بود از عهده نوشتن یک نمایشنامه تاریخی خوب بربیاد . اما باید بگم اثر راتیگان ، اثر بدی از آب در نیومده ، گرچه با شکسپیر شدن فاصله زیادی داره . 

نمایشنامه به سبک قدیم با یک پرولوگ شروع میشه که اسکندر رو در لحظه مرگ می‌بینیم که جانشینی نداره و بقیه منتظرن تا اسکندر دهن باز کنه و جانشین خودش رو انتخاب کنه . 
از پرده اول نمایشنامه با یک فلش بک ، ابتدای به سلطنت رسیدن اسکندر رو به تصویر میکشه . در پرده اول فتح ایران و پرده دوم طمع قدرتی که اسکندر رو به زانو درمیاره ، روایت میشه . 
حضور ایرانی ها و قضاوت منصفانه نویسنده درباره ایرانی ها و امپراتوری هخامنشی و خدا نساختن از اسکندر مقدونی از نقاط قوت این نمایشنامه ست. 

اسکندر مقدونی ای که به دنبال ساختن یک جهان واحد به دور از ظلم بود ، بعد از شکست داریوش سوم و به قدرت رسیدن این هدف رو فراموش میکنه و به وادی تباهی قدم میذاره. 
نقطه عطف نمایشنامه جایی یه که داریوش سوم در حال مرگ اسکندر رو به جانشینی خودش انتخاب میکنه و گویا با همین انتخاب،  انتقام خودش رو از اسکندر میگیره. 
در نهایت نمایشنامه با یک پرولوگ که مرگ اسکندره به پایان میرسه. 

نمایشنامه دوم هم تحت عنوان نسخه براونینگ روایت یک معلمه که با بدرفتاری با دانش آموزانش باعث شده که بقیه ازش حساب ببرند... معلوم مذکور معلم ادبیاته و اتفاقا درسی که داره بر روی اون کار میکنه نمایشنامه آگاممنون اثر جاودان آیسخولوسه...
این نمایشنامه هم اثر بدی نیست اما قوت و صلابت نمایشنامه اول رو نداره و کمی ضعیف تره. 

چیزی که مشخصه اینه که ترنس راتیگان ، ادبیات و تاریخ یونان مسئله شه و با این موضوع آشنایی خوبی داره . 
ترجمه هم ترجمه خوب و روون و خوش خوانیه که راحت میشه خوندش و ازش لذت برد.