خیلی واضح و بدیهی است: قدم به کتابخانه گذاشتن درست به این می‌ماند که به آغوش مامانتان برگشته باشید... بله، کتابخانه، مثل مامان، بوسه‌ای جادویی تحویلتان می‌دهد و همه‌ی درد و غم‌هایتان محو می‌شود.

تا حالا هیچ‌وقت فکر نکرده‌اید که جامعه‌ای که دیگر درگیر جنگ و بیماری همه‌گیر و انقلاب نیست چه تولیدات ادبی‌ای می‌تواند داشته باشد؟ الان خودم خدمتتان عرض می‌کنم: داستان‌های تخیلی احمقانه درباره‌ی دختران مهربان و پسرهای شجاع عاشق‌پیشه که ناخواسته همدیگر را رنج می‌دهند و وقتشان را به اشک ریختن و عذرخواهی کردن می‌گذرانند.

جنگ اینجوری است دیگر: همیشه پسرها در جنگ کشته می‌شوند، نه پدرهایشان که جنگ را به راه انداخته‌اند.

راستش، جناب وزیر، شما این جوانک‌ها را سرگرم نگه می‌دارید، چون ازشان می‌ترسید. سر و صدا، دائم سر و صدا، اما سکوت کتاب هرگز، هرگز. باید واکنش نشان داد، باید کاری کرد، عزیزانم، وزیر دارد گولتان می‌زند. او خودش خیلی خوب می‌داند که کسی که با سروصداهای موسیقی و فیلم سرگرم است، انقلاب به راه نمی‌اندازد، بلکه کسی انقلاب می‌کند که در سکوت سرگرم خواندن کتاب‌های مورد علاقه‌اش است.