اولین رمان بهرنگ بقایی روایت تکه­هایی است از یک نسل تباه شده. مدار بدون باد و داستان را پیش می­برد؛ روایتی امروزی از نتیجه­ی یک شاهزاده­ی قدرت­مند قاجار که در تهران زندگی می­کند و درگیر ماجرایی شده غریب، و یادداشت­های آن شاهزاده­ی بی­رحم مدعی تاج و تخت که ناجار شده بعد ترور و قتل ناصرالدین شاه تن به تبعید بدهد و در راه شود...رمان با این ترکیب زمانی قصه­ی چهار عضو اصلی یک نسل را با محوریت دو تن از آن­ها می سازد و پیش می­رود. بقایی در روایتی زبان ورزانه و با ایجاد ریتم­ها و لحن­هایی متفاوت رمانی به کل جاه­طلبانه نوشته است، رمانی مملو از قصه­ها و لحظاتی تکان دهنده که به تبار و البته زنان بازمی­گردد شاید. رمزهایی که گشوده می­شوند و تاریخی که در عین همشکلی با تاریخ رسمی به سخره­اش می­گیرد و درش حفره ایجاد می­کند. مدار بدون باد روند روایی خاصی ساخته که برای مخاطب امروز ادبیات ایران پیشنهادهای جدی دارد.