مولانا می گوید شر نسبی است. یعنی انسان همه  چیز را از دید خودش می بیند و بد و خوب را از نظر خودش تعیین می کند. انسان خودش را محور عالم می داند و همه  چیز را در نسبت با خودش می سنجد. البته این به معنای انکار وجود شر نیست. مولانا، معتقد است شر و رنج موجب کمال انسان است و انسان از راه رنج کشیدن است که کامل می شود. انسان باید به استقبال درد برود. اگر این کار را نمی کند، دردی را که خداوند به سوی او می فرستد پس نزند. ما از فایده رنج بی خبریم و باید به حکمت خداوند ایمان داشته باشیم. در عرفان رابطه انسان و خدا رابطه دوستی، اعتماد و محبت است. در این رابطه ترس از دوزخ و طمع به بهشت وجود ندارد. براساس همین دیدگاه، مولانا معتقد است که همه  چیز از رحمت خداوند است و باید به حکمت او اعتماد کرد. در این کتاب حکایت رنج انسان در دنیا از نگاه مولانا، بررسی می شود.