اپی­منیدس می­گوید: «کرتی­ها دروغ گویند.» اما او خود کرتی است. پس اپی منیدس دروغ می­گوید. پس کرتی­ها دروغ­گو نیستند. پس اپی منیدس راست می­گوید. پس کرتی­ها دروغ گویند. پس اپی منیدس دروغ می­گوید... وقس علی ذلک. این بحثی که اپی منیدس پیش می­کشد، الگوی سفسطه است به صورتی دورانی، میراث شکاکیون باستان؛ حقیقت منجر به دروغ می­شود و بالعکس. ذهنی که وارد یکی از این دورهای باطل می­شود، می­چرخد و می­چرخد، بی­آن­که قادر به توقف باشد. ژان ژنه، با تمرین مدام، توانسته است این حرکت دورانی را که سرعتش دائما در افزایش است به ذهن خود منتقل کند. تصویری که او در ذهن خود دارد تصویری است از یک دوران بی­نهایت پرشتاب که دو قطب واقعیت و شکل ظاهر را در هم ادغام می­کند، چنان­که وقتی یک صفحه­ی رنگارنگ به سرعت کافی بچرخد، رنگ­های رنگین­کمان در هم می­دوند و به سفیدی می­رسند. ژنه از این­گونه فرفره­ها صدصد می­سازد که مجموعا منجر می­شود به طرز فکری که سخت مورد علاقه­ی اوست و تعمدا تسلیم می­شود به این نحوه­ی استدلال کاذب. حیرت­انگیزترین نمونه­ی این فرفره نمودار هستی و صورت ظاهر، یا خیالی و واقعی را در بازی کلفت­هایش می­یابیم.