در قرن بیستم فلسفه غرب دچار شکاف عمیقی شد که این رشته را به اردوی متخاصم تبدیل کرد. امروزه از این تقسیم بندی با عناوین “فلسفه قاره ای” یا “اروپایی” در مقابل “فسلفه تحلیلی” یا “انگلیسی – امریکایی” یاد می کنند. در سال های اخیر آشتی روزافزون میان مدارس و دانشکده های جوان تر، از عمق این فاصله کاسته است اما گاهی نیز اختلافی ریشه دار باب خصومت و عدم درک متقابل را می گشاید و اغلب بی اعتمادی نهفته ای به همراه پیامد تاسف بارش که همان جهل دوسویه است ادامه می یابد.با توجه به این پس زمینه کلی چندان حیرت آور نیست که کار مبتکرانه هانس گئورگ گادامر و لودویگ ویتگنشتاین در زمینه زبان – البته از دل سنت های مخالف هم – هیچ گاه به منزله موضوع مطالعه ای مفصل در کنار هم قرار داده نشده اند.کتاب حاضر را می توان به یک معنا، گفتگویی میان این دو فیلسوف دانست. قرار بر آن است که طرفین گفتگو برای یکدیگر آغوش ذهن شان را بگشایند، حتی اگر این امر منجر به پذیرفتن پاره ای چیزها علیه خودشان شود. در اینجا به تعبیر گادامر هیچ کس طرفین گفتگو را به چنین امری مجبور نمی کند و نفس گفتگوست که عقب نشینی از موضع خویش و مجال دادن به دیگری را موجه می سازد.کتاب “ویتگنشتاین و گادامر” حاصل میانجی گری نویسنده ای است که تلاش کرده با پژوهشی فلسفی خود را میان دو فیلسوف قرار دهد و آنها را پشت میز گفتگو بنشاند. کتاب از هفت فصل تشکیل شده است: سرشت زبان؛ دو سنت فلسفی، گادامر و ویتگنشتاین: تضادها و اشتراکات، هرمنوتیک فلسفی گادامر و هستی شناسی زبان، ویتگنشتاین و منطق های زبان، تاریخ چه ربطی به من دارد (زبان به مثابه امری تاریخی)، رقابت میان تفسیرها: قرائت ویتگنشتاین و گادامر از آگوستین،زبان روزمره و زبان فراتر از روزمره: هرمنوتیک بیان شاعرانه.