اعتقاد به موعود عدالت گستر جهانى، یکى از باورهاى اساسى کلیه ادیان الهى بوده است، به طورى که در کتاب هاى آسمانى زبور، اوستا، تورات، انجیل و قرآن به ظهورِ منجىِ آخر زمان بشارت داده شده است. متأسفانه این باور حیات بخش، همواره از دیرباز مورد طمع شیّادان، بدکیشان و دشمنان اسلام بوده است و تا کنون تعداد زیادى از دغل بازان، با ادعاى مهدى بودن و یا ارتباط با آن حضرت، موجب گمراهى و تباهى دین و ایمان عده بسیارى دیگر شده اند. محمدمهدى سنوسى، غلام احمد قادیانى، شیخ احمد احسایى، سید کاظم رشتى، سید على محمد باب و میرزا حسینعلى نورى نمونه هاى بارز این گونه شیّادان و فریبکاران هستند.در باب فرقه های برساخته با پوشش دینی، کار پژوهشی چندانی انجام نگرفته است. شیخیه و بابیه در نتیجه تحولات اجتماعی و سیاسی که از دوران صفویه در ایران پدید آمد با اندیشه های بدعت گذاری های دینی پدید آمدند و بالاخره سر از آبشخور قدرت های استعماری برآوردند.مهدی نورمحمدی با صرف چند سال کار پژوهشی و سرکشی به متون متعدد تاریخی، توانسته اثری جامع دراین باره بپردازد که می تواند به منزله ی دری برای راهگشایی بر پژوهش های بیشتر در این زمینه باشد.