کاهش تورم از سطوح بالا محصول نوعی «مصالحه کلان» با «پیمان سیاسی» است که بر طبق آن قسمتی یا تمامی گروه‌ها و طبقات اقتصادی، متقاعد شوند تا با صرف‌نظر کردن از بخشی از مطالبه خود نسبت به تولید ملی، مسابقه تورمی را متوقف کنند.

برنامه‌ریزی، پیش‌بینی، چانه‌زنی و معاملات اضافی که در پی تورم بالا اجتناب‌ناپذیر می‌شود، انرژی‌ای از اقتصاد می‌گیرد که می‌توانست در جای دیگر به طور مولد استفاده شود. همین مسئله پیامدهای مخرب اجتناب‌ناپذیری در دیدگاه مردم نسبت به ارتباط بین فعالیت‌های واقعاً مولد و درآمد حقیقی دارد. همچنین افرادی که توانایی‌اش را دارند، روی «سوءاستفاده از این اختلال‌ها» برای کسب سود تمرکز می‌کنند.

به طرز متناقضی، اگر چه هر افزایش سطح قیمت احتمالاً ناشی از نقدینگی مازاد است، اما وضعیت تورمی، تمایل به ایجاد نقدینگی بیشتر از ناحیه نظام بانکی دارد.

سیاست‌گذار در کشورهای تورم‌زده در بسیاری موارد، نه با یک گزینه تورمی در برابر یک گزینه ضدتورمی، بلکه با دو گزینه تورمی روبه‌روست و صرفاً می‌تواند گزینه کمتر تورمی را برگزیند. اینکه کدامیک از گزینه‌ها انتخاب بهتری است، بستگی به بافت اقتصاد و شرایط خاص حاکم بر آن دارد. برای مثال، در یک محیط اقتصادی با تنگنای اعتباری و بدهکاری سنگین دولت، انقباض پولی (محرومیت اعتباری بعلاوه بالا بردن نرخ‌های بهره) تورم‌زاتر از شرایطی‌ست که در آن اعتبارات فراوان و بدهی دولت اندک است.