«مسابقه تورمی» همان چیزی است که در برخی نظریه‌های سیاسی با عنوان «تورم به مثابۀ خروجی نزاع» یاد می‌شود؛ با افزایش در ادعای یک بخش اقتصاد از تولید ملی (به ویژه به شکل افزودن بر قیمت فروش خود)، بقیه اجزای اقتصاد که خود را در معرض مبادلهٔ نابرابر با آن بخش می‌بینند، دست به مقابله به مثل زده و تا سر حد توان قیمت فروش محصول خود را افزایش می‌دهند. مسابقه تورمی نشان می‌دهد چگونه افزایش قیمت در یک بخش از اقتصاد به سایر بخش‌ها تسری پیدا می‌کند.

در بحث تورم می‌توان موضوع را به این نحو بیان کرد که «ذی‌نفعان» یک نظام اقتصادی، مطالبات بیش از اندازه‌ای دارند و در حال اعمال آن هستند؛ مشکل سیاست تثبیت عبارت است از یافتن راهی امکان‌پذیر برای تضعیف این مطالبات. البته چالش بزرگتر این است که راه موردنظر به نحوی باشد که جامعه آن را منصفانه و قابل‌پذیرش بداند.

تثبیت نرخ ارز اسمی در شرایط وجود تورم، سیاستی ناپایدار و محتاج منابع ارزی هنگفت است که مطابق گزارش نویسنده، تنها در تجربه اقتصاد کوچکی نظیر رژیم صهیونیستی که شدیداً تحت حمایت مالی آمریکا قرار داشته، تحقق یافته است.

تجربه اسرائیل نشان داد که اگر بتوان مردم را متقاعد کرد که جمعاً مطالبه خود برای درآمد واقعی را تعدیل کنند، می‌توان فشار تورمی را کاهش داد. در برنامه تثبیت ۱۹۸۵، کنفدراسیون ملی نیروی کار موافقت کرد که از تعدیل دستمزدها صرف‌نظر کند؛ تولیدکنندگان خصوصی با خویشتن‌داری در وضع قیمت موافقت کردند و دولت مخارج خود را کاهش داد.