5/5

هرکی یه ذره اطلاعات درباره این کتاب داشته باشه میدونه خیلی شبیه هری پاتره. دنیای جادویی و دنیای عادی، طلسمای مختلف، آدم بده و آدم خوبه و خیلی موارد دیگه. این شباهت یه جورایی داستانو به یه فن فیکشن تبدیل میکنه اما از یه جایی به بعد دیگه این مقایسه تموم میشه.

برای من از لحظه ورود بَز به داستان این مقایسه تموم شد. خیلی از سایمن که شخصیت اصلی بود خوشم نیومد ولی به همون اندازه از بز خوشم اومد، یکی از شخصیتای بد داستان که به شدت مرموز بود. 

خلاقیتی که توی سیستم جادویی داستان بود هم خیلی دوست داشتم. طلسمای جادویی جملاتی بودن که انسانای معمولی ازشون استفاده میکردن، اگه یه جمله ای تو دنیای انسانا فراموش میشد اون طلسم هم باهاش از بین میرفت و این خیلی باحال بود.

مورد دیگه ویژگی "فرد انتخاب شده" بودن سایمن بود که اصلا مثل تصور بقیه انتخاب شده نبود. تعریف شدن داستان از دید ۵-۶ شخصیت مختلف از جمله دوستای سایمن و بز و حتی یه روح خیلی باحال بود. پِنی هم دقیقا هرماینی هری پاتر بود و همونقدر دوست داشتنی.

با اینکه شباهتش به شدت با هری پاتر زیاد بود اما در عین حال این یه داستان کاملا متفاوت هم بود که برای طرفدارای هری پاتر عالیه.