افلاطون فلسفه را به دیوانگی تشبیه می‌کند، که نقطه‌ی مقابل اعتدال و متانت است؛ اندیشه نباید میانه‌رو باشد، بلکه اگر نگوییم گستاخ، دست‌کم باید دلیر باشد. اما اعتدال فضیلتی است که گفتار فیلسوف را مهار می‌کند.

تنها وقتی که مقوله‌ی این‌جا و اکنون از مرکز کنار زده شود، رهیافت فلسفی یا علمی می‌تواند بروز کند.

در حالی که محور اصلی تعلیمات سیاسی ماکیاولی، شکوه و جلال است، محور اصلی تعلیمات سیاسی هابز، قدرت است. به طور قطع، قدرت، تاجرانه‌تر از شکوه و جلال است. قدرت از نظر اخلاقی بی‌طرف است یا به تعبیر دیگر مقوله‌ای مبهم است. هر چند ابهام آن پنهان است. جاذبۀ شکوه، جلال و دلمشغولی به آن برای انسان بسیار بیشتر از جاذبۀ قدرت و دلمشغولی به آن است.