افلاطون فلسفه را به دیوانگی تشبیه می‌کند، که نقطه‌ی مقابل اعتدال و متانت است؛ اندیشه نباید میانه‌رو باشد، بلکه اگر نگوییم گستاخ، دست‌کم باید دلیر باشد. اما اعتدال فضیلتی است که گفتار فیلسوف را مهار می‌کند.

تنها وقتی که مقوله‌ی این‌جا و اکنون از مرکز کنار زده شود، رهیافت فلسفی یا علمی می‌تواند بروز کند.