باز هم خانم بروکس و حل نکردن یک مسأله. چه معنی دارد اصلا معلم تمام مشکلات دانش آموزش را خودش تنهایی حل کند؟ آنچه در این کتاب بیشتر مرا با خودش درگیر کرد نوع همراهی خانم بروکس با «نمی توانم» های دخترک بود. جمله ای که بارها و بارها از بچه ها شنیدیم و سریع دست به کار شدیم و گره ی کلاف پیچیده او را با حوصله خودمان باز کردیم بدون اینکه او ذره ای در حل مشکلی سهیم باشد. کتاب را دوست داشتم.و حتما با بچه های کلاسم خواهم خواند.
        

          کتاب برعکس جلد یکش، پر از خشونت بود. به درد بالای ۹، ۱۰ سال می‌خورد. دختر شخصیت اصلی قصه ای می گوید ولی پر از خشونت و مرگ و میر! و بقیه بچه ها هم یا عاشق چیزهای لوسند یا چیزهای خطرناک و ترسناک!
        

          غیر مستقیم حل مسئله رو به بچه ها یاد میده
اینکه با تعریف و تخیل و قصه گویی ابعاد مختلف مسئله رو ببینن و مهم تر اینکه در قالب قصه بتونن بیانش کنن(چون بیان مسئله برای بچه ها ممکنه سخت باشه) و راهش رو در همون قصه پیدا کنن مسائل رو کوچولو کنن یا حتی طنز و بهش بخندن.
        

          بعد از این که خودم در طاقچه خواندمش، نسخه فیزیکی اش را از نمایشگاه برای پسری که مانند دختر داستان، کتاب و قصه ها را دوست ندارد خریدم و همان روز برایش خواندم و با تمام مقاومتش برای ماندن در جبهه (کتاب ها اصلا باحال و خفن نیستند)، چند جایی از کتاب از دستش در رفت و به جبهه(مثل این که بعضی کتاب ها خیلی هم باحالن) پیوست و به لباس های مبدل بچه های کلاس کتابخوانی و مراسم زگیل گذاشتن و... خندید. 
به نظرم انتخاب خیلی خوبی برای بچه های کتاب ن/خوان است و تصویر های خلاقانه ای هم کنار داستان بامزه اش دارد.