صورت نورانی امام زمان چون ماه شب چهارده مى‌درخشد. به گونهٔ راستش نگاه كن! آن خال زيبا را مى‌بينى كه چون ستاره‌اى مى‌درخشد؟اين جوان، فرزند پيامبر است و مى‌آيد تا دين جَدّش را زنده كند.

در اين ميان صدايى در همه جا طنين‌انداز مى‌شود. گوش كن! اين صداى جبرئيل است: "اى مردم! اين مهدى آل محمّد است، از او پيروى كنيد". همهٔ مردم دنيا اين صدا را مى‌شنوند. عجيب اين است كه هر كسى اين ندا را به زبان خودش مى‌شنود، اگر عرب زبان است به زبان عربى مى‌شنود، اگر فارس زبان است به زبان فارسى. وقتى مردم اين ندا را شنيدند با يكديگر در مورد ظهور سخن مى‌گويند و مى‌فهمند كه وعدهٔ خدا فرا رسيده است.

هنگامى كه نمرود مى خواست ابراهيم علیه‌السلام را به جرم خداپرستى در آتش اندازد، جبرئيل به زمين آمد تا بزرگ پرچمدار توحيد را يارى كند. او همراه خود لباسى از بهشت آورد. به خاطرِ همين لباس، ابراهيم علیه‌السلام در آتش نسوخت. پس از ابراهيم علیه‌السلام، اين لباس به فرزندان او به ارث رسيد تا اينكه لباس يوسف علیه‌السلام شد و باعث روشنى چشمان يعقوب! اين لباس نسل به نسل گشت تا پيامبر اسلام و بعد از او امامان معصوم عليهم‌السلام، يكى بعد از ديگرى به ارث بردند. امام باقر علیه‌السلام فرمود: "چون قائم ما، عصاى خود را به زمين بزند، آن عصا، شكاف برمى‌دارد، شكافى به اندازهٔ فاصلهٔ زمين تا آسمان! و آن عصا هر چه را كه مقابلش باشد، مى‌بلعد".

"بِيتُ‌المَعمُور" ديگر كجاست؟ همان‌طوركه ما كعبه را به عنوان خانهٔ خدا مى‌شناسيم و گِرد آن طواف مى‌كنيم، خداوند بالاى اين كعبه، در آسمان چهارم، خانه‌اى ساخته تا فرشتگان گِرد آن طواف كنند. "بِيتُ‌المَعمُور" به معناى "خانه آباد" است و اجازهٔ ظهور امام زمان كنار اين خانه صادر مى‌شود.