در "هستی" ما خشم و نفرت مانند سیلی عظیم خودش عامل حرکت و ارضای خودش است؛ حال آنکه "حسنات" شیوه          هایی است نمایشی، دفاعی و تاکتیکی که انسان به حکم ضرورت انطباق در یک رابطه          ی ناهنجار و پرآزار، خود را در پناه حرمت و تقدس آنها قرار داده است. ما با شوق و رغبت خشم می          ورزیم و با اکراه و بی          میلی، مهر.اگر به روابط توجه کنیم می          بینیم افراد با صفات نیک فقط بازی می          کنند؛ در رابطه          ی با آنها جدی نیستند؛ تا آنجا که توجیه پیدا کنند و راه          دست          شان باشد از عمل به آنها اجتناب می          ورزند و موضوع را به ادا و وانمود برگزار می          کنند. نشان واضح این امر چهره          ی کریه، پرخشم و ناهنجار زندگی و روابط آدمیان است.