کتاب برای استفاده توی کلاس یا کارگاه می تونه مناسب باشه ، داستان و قصه ندارد اما ایده ی رنگ دادن به مجموعه ای از خصلت های خوب رو دوست داشتم .
        

          برای تحلیل کتاب دنیا به آدم های بنفش بیشتری نیاز دارد! باید از زادگاه این کتاب شروع کنیم و یک تهیه کننده فیلم و بازیگر امریکایی کتابی نوشته است و از بچه ها می‌خواهد که بنفش باشند و آنچه آنها را متفاوت از هم می‌کند کنار بگذارند و به اشتراکات بپردازند. در کشوری که سالیان سال برتری و تبعیض سفید پوستان بر رنگین پوستان وجود داشته است وقتی این کتاب با این عنوان از سوی نویسندگان و تصویرگر سفید پوست منتشر می‌شود و فراوان تبلیغ می‌شود منتقدان را هوشیار می‌سازد که احتمالا این کتاب می‌خواهد ابزاری برای هدایت ذهن معصوم کودکان به کوررنگی نژادی باشد. کوررنگی یک ایدئولوژی نژادی است که ادعا می‌کند بهترین راه پایان دادن به تبعیض در سطح جامعه، آموزش افراد در برابرترین حالت ممکن است؛ بدون توجه به نژاد، قرهنگ یا قومیت. در نگاه اول و با توجه به ارزش اسمی آن، کوررنگی چیز خوبی به نظر می‌رسد،کوررنگی بر اشتراکات میان مردم مثل انسانیت و مفاهیم این چنینی تمرکز می‌کند، کوررنگی به تنهایی برای التیام زخم‌های نژادی در سطوح ملی و فردی، کافی نیست. در یک جامعه بی‌رنگ، سفیدپوستان بعید است مصائب ناشی از نژاد را تجربه کنند و با احساس راحتی بیشتری با وضعیت نسبتا برتر خود در جامعه می‌باشند. اما اقلیت‌ها که مرتبا با سختی های ناشی از نژاد مواجه بوده‌اند، ایدئولوژی کوررنگی را به شکل متفاوتی تجربه می‌کنند. کوررنگی جامعه‌ای را می‌سازند که 1.تجربه‌های نژادی ناخوشایند اقلیت‌ها را انکار می‌کند. 2.میراث فرهنگی آنها را نمی‌پذیرد و 3. چشم‌انداز یگانه و منحصر به فرد آنان را ناتوان می‌سازد. به عبارت ساده یعنی ای مردمان رنگین پوست، ما شما را نمی‌بینیم! نیاز به کوررنگی، بر این دلالت می‌کند که گویا چیز شرم آوری درباره خلقت رنگین پوستان توسط خدا وجود دارد یا درباره فرهنگی که از آن آمده‌اند نباید حرفی بزنند. بنابراین، کوررنگی کمک کرده تا نژاد به موضوعی ممنوعه تبدیل شود که افراد باادب نمی‌توانند آزادانه در مود آن بحث کنند. و وقتی در مورد آن صحبت نشود کمتر فهمیده می‌شود و به میزان کمتری مشکلات نژادیی که جامعه را به ستوه آورده حل خواهد شد. بنفش کردن همه، زیبایی تفاوت‌های انسانی و ساده‌تر از همه رنگ را از بین می‌برد. در حالی که این کتاب شامل کودکانی با پیشینه قومی و نژادی مختلف است. هدف کتاب این است که همه کودکان را خنثی کند در حالی شخصیت اصلی کتاب دختر سفیدپوست وقتی خودش را بنفش میکند همچنان قسمتی از دستان و صورت سفیدش  پیداست و بلافاصله می‌گوید که شوخی کردم!ص27. این کتاب برای کودکان،  هویت را هدف گرفته است. در حالی که با تصاویر همراهی که گروه‌های متنوعی از مردم از نژاد سن و توانایی، جنسیت و طبقه اجتماعی در بر میگیرد از همه بچه‌ها میخواهد که بنفش باشند و در عین حال خودشان باشند و هویتی درهم آمیخته و متناقض را برای خوانندگان کودک ایجاد می‌کند. نویسنده مدعی شده است که این کتاب را برای غلبه بر اختلافات ایدئولوژیک و سیاسی نگاشته است همطور که  رنگ قرمز و رنگ آبی نماد دو جناح سیاسی  امریکا بوده است اما چگونه میتوان به سادگی پذیرفت وقتی که محتوای کتاب تماما و اکیدا بر روی رنگ تاکید می‌کند.
        

          کتاب مفاهیم خوبی دارد اما مثل بقیه کتابهای انگیزشی، فاقد داستان است. فقط جملات دستوری مثبت در کتاب می‌بینیم که البته در ترکیب با تصاویر زیاد تاثیر بهتری دارند. اما معمولا کودکان علاقه زیادی به خواندن این مدل کتابها ندارند و بهترین مدل کتاب برای آنها داستان است که به صورت غیر مستقیم نکات را آموزش دهد نه اینجور دستوری و مستقیم!
متاسفانه در یکی از عکس های کتاب کلاه یکی از شخصیت ها نماد رنگین کمان گروه LGBT را دارد و در توضیح آن صفحه هم گفته شده ظاهر آدم ها مهم نیست و هر کس با هر ظاهری می تواند آدم بنفش باشد.
در واقع این کتاب می‌تواند به عنوان منبعی برای بحث در گروه‌های کودک قرار گیرد و باید مثالهای زیادی پیرامون دستورالعمل‌های موجود در آن زده شود تا برای کودک ملموس گردد.
        

          در حقیقت این یک کتاب خودیاری محسوب می‌شود که نویسنده سعی کرده با بیانی ساده و تصاویر آن را برای گروه سنی بالای ۴ سال(به زعم ناشر)  مناسب کند. اما به نظرم مناسب بالای شش هفت سال است.