چهار نمایشنامه‌ای که در دست دارید، از جنجالی‌ترین و ستیزگرانه‌ترین نمایشنامه‌های زمان خود بوده‌اند و هنوز نیز کم آدم‌ها را به بگومگوهای دورودراز نمی‌اندازند. هرکدام از آن‌ها گلولهٔ آتش فروزانی بودند که به درون نهان‌خانه‌ها و تاریک‌خانه‌های جامعه پرتاب شدند و با روشنایی خیره‌کنندهٔ خود گوش‌تاگوشِ آن‌ها را در برابر دیدگانِ همگان آشکار ساختند و دادها و فریادها برانگیختند و زخم‌های چندش‌انگیز پیکرِ جامعه را به نمایش می‌گذاشتند. زخم‌هایی که کمتر کسی می‌خواست یا دلش را داشت نشان دهد و بدتر آنکه، اگر کسی هم دلش را پیدا می‌کرد و نشان می‌داد، کمتر کسی دلش را داشت یا می‌خواست آن‌ها را ببیند. چیزهایی در هر جامعه‌ای و در سراپای جهان هست که همه می‌دانند هست و همه هم می‌خواهند فراموشش کنند. گریز از گره‌هایی که نباید به سویشان رفت و بهِشان دست زد و لاپوشانی آن‌ها، از گرفتاری‌های بزرگ آدمی در همهٔ زمان‌هاست. ایبسن در زمان نگارش این نمایشنامه‌ها هنوز نیرومند و پرشور و ستیزه‌جوست و از پرده‌دری و زورآزمایی‌های پس‌ازآن بیمی ندارد.
برخی از این نمایشنامه‌ها، همچنان به نمایش درمی‌آیند و تالارهای نمایش را به هم می‌ریزند، چراکه هنوز پس از گذر این‌همه سال، پاسخ روشنی برای پاره‌ای از پرسمان‌های آن‌ها نمی‌توان یافت. شگفتی آنجاست که آن‌ها، هرچند یک تیر هم دَرِشان شلیک نمی‌شود، با درون‌مایهٔ خود دگرگونی‌های بزرگی، هم در نروژ و هم در دیگر کشورهای جهان، پیش می‌آورند.