مصداق و حد و مرز مفهوم «دموس» یا مردم، در بستر زمان ثابت نبوده و تغییرات بسیاری پیدا کرده است، به گونه ای که فی المثل در یونان باستان بردگان و زنان و نیز مردان غیر آتنی مقیم آتن [یعنی آنها که پدر و مادرشان غیر آتنی بودند، اما خود ساکن و پیرو نظام آتن بوده اند]، جزء «مردم» یا دموس به حساب نمی آمدند و لذا حق حکومت کردن نداشتند؛ به گونه ای که از حدود بیش از صد هزار نفر سکنه ی آتن، فقط حدود ۱۰ هزار نفر، صاحب حقوق شهروندی و سیاسی بوده و مصداق دموس شناخته می شدند.

چنان که روشن است نظام دموکراسی کاسموسانتریک و برده دار یونانی، علی رغم همه ی تبلیغات گسترده ای که از طرف رسانه های غربی و مورخان مدرنیست درباره ی آن صورت می گیرد و به عنوان مهد غرب و مهد حقوق و آزادی های انسانی عنوان می گردد و مورخان غرب از «ویل دورانت» تا «هنری لوکاس» با افتخار از آن سخن می گویند، نظامی تبعیض آمیز و غیرعادلانه بوده است که غیر از حیوان پنداشتن د‌ه ها هزار برده، تعداد زیاد دیگری از مردان و همه ی زنان آتن را نیز، فاقد حقوق انسانی می دانسته است.