من تاحالا چیزی از آلیس مونرو نخونده بودم. خیلی وقت بود این کتاب توی کتابخونه م خاک می‌خورد و ایندفعه همین که شروعش کردم، ولش نکردم وهمه شو خوندم :)

داستانهاش سنگین نیست، ولی یه ذره فکر کردن لازم داره، خیلی سریع نمیتونی سوییچ کنی به داستان بعدی. توی این کتاب 3تا از داستان‌هاش هست و من هرسه تاشون رو دوست داشتم.
محور اصلی داستان های آلیس زن‌ها هستند.
.زندگی‌هاشون رو توصیف میکنه، خودشون رو توصیف میکنه، از قدرت‌ها و ضعف‌هاشون صحبت میکنه، از گذشته‌ای که داشتن و آینده ای که میخوان بسازن
به اونا قدرت انجام کارهایی عجیب غریب میده، بهشون قدرت میده ولی اون قدرت توسط خوده زن‌ها از بین میره.
به نظرم مردهای داستان آلیس مونرو فقط هستند که باشند، چون بدون مردهای داستان زندگی زن‌های توی داستا قشنگ تر میشد. 

 پ.ن: نشر نیلوفر یه هیمن کتاب رو به نام "فرار" ترجمه کرده ولی داستان‌هاش زیادتره. من ترجمه نشر افق قابل قبول بود ولی عالی نبود.
        

          ✅ "رابین" حس کرد، مایه‌ی شرم‌ساری‌ست. جداً بی‌اندازه مایه‌ی شرم‌ساری‌ست. چنان‌چه به‌جای او زنی با اعتماد به نفس و تجربه‌ی بیش‌تری بود، همان موقع عصبانی می‌شد و با خشم و غضب از آن‌جا دور می‌شد. چه شب‌ها که ننشستم برایش. چندی بود که او از یکی از زن‌ها در محل کارش شنیده بود که، موقع تعریف ماجرای مردی که ولش کرده و رفته بود، آدم نمی‌تواند به مردها اعتماد کند. زن طوری رفتار کرده بود که انگار اصلاً هم تعجب نکرده است. و هم‌اکنون رابین هم در اعماق وجودش هیچ تعجب نکرد، چون فقط خودش مقصر بود و بس. خودش باید می‌فهمید که حرف‌های تابستان گذشته‌ی دانیل، وعده‌ی دیدار و وداع در ایست‌گاه راه‌آهن به‌نوعی دل‌خوش‌کنی و کار مسخره‌ای بود؛ مهربانی و محبتی بی‌مورد و غیر ضروری نسبت به زنی تنها که کیف پولش را گم کرده‌است و تک و تنها به دیدن تئاتر می‌آمد. بدون شک او هم قبل از این‌که پایش به خانه برسد، پشیمان شده است و دعادعا کرده رابین حرفش را جدی نگرفته باشد.
-------------------
۱۴۰۲/۱۱/۰۲