سال ها کینه و پشیمانی را در دل نگه می‌ داری، همچون شب زنده دارهای گورستان از آنها مراقبت می کنی؛ اما به محض اینکه آنها را کنار می گذاری، همچنان پابرجا هستند و دنبال فرصتی می گردند که به تو حمله کنند.

هیچ چیز در این دنیا بدتر از تابوت یک کودک نیست.

از نظر پدرش مهم بود که لحظه ای با فکر هایت تنها باشی، روی نیمکتی بنشینی و اجازه دهی دنیا برای یک ساعت هم که شده بدون تو غرش کند.

در میان خرابه های گذشته زندگی می کنی، آنها را در جیبت حمل می کنی، آرزو می کنی که ای کاش محبوب و دوست داشتنی و بااستعداد و شجاع بودی. اما خودخواه و خودبین بودی، می توانستی دوست داشته باشی؛ اما همیشه کمتر از آن عشق می ورزیدی. عقب ماندی. فقط اندوختی..