اکسه اومو قرار نبود آخرین کتاب نیچه باشد. مکاتبات آن دوره آن را هم چون کتابی در آستانه، در (اوج نیم روز)، دو سویه معرفی می کند: که دری را می بندد و در دیگری را می گشاید. این کتاب (بند ناف) را که وصل کننده ی نیچه به گذشته ی اوست برای همیشه قطع می کند و او را از آن چه بوده و تولید کرده جدا می سازد. او خط می زند، بیلان می دهد و محاسبه می کند، فقط چیزهایی را نگاه می دارد و جمع می کند که شایسته ی نگاه داشته شدن و جاودانه بازگشتن باشند. اما این کتاب مشرف به آینده هم هست و وعده و نوید اثری را می دهد که در زیر آفتاب پاییزی در حال رسیدن است: تنها اثر نیچه، شایسته این نام، و شایسته ی نام اش، که می بایست پساپس (پاداش) و توجیه کل وجودش باشد. به قول خودش بدون این اثر چه بسا تا ابد مسئله یی بغرنج باقی می ماند.