با وجود شباهت زیاد بین قصر و محاکمه، تفاوت‌هایی باعث مکمل بودن این دو اثر می‌شه. شخصیت اصلی در رمان محاکمه، با جهانش بیگانه نیست بلکه ناآگاهی از سرانجام مسیر - که اجباراً در اون قرار گرفته - متحیر و سردرگمش می‌کنه. ولی قهرمان رمان قصر، با هدف مشخص و ثابتی وارد دهکده شده و تعارضش با قصر و البته دهکده‌ست؛ چه اینکه نمیشه گفت واقعاً کدوم قدرتمندترن! "ک" محیط رو نمی‌پذیره و با اینکه گاهی نشونه‌هایی از اطاعت می‌بینیم، ممکن نیست که در آخر بفهمیم تسلیم میشه یا تلاشش رو ادامه می‌ده.
طراحی ظریف رفتار و گفتار شخصیت‌ها و هم‌چنین استفاده‌ی متعدد از نماد - حتی در اسم شخصیت‌ها - من رو وادار به ستودن رمان‌های ناتمام کافکا می‌کنه. 
فکر می‌کنم ترجمه‌ی خوبی رو انتخاب نکردم و شاید به خاطر همین بیشتر از محاکمه لذت بردم تا قصر.