آنچه در جهانی بودن قرآن نقش اصلی را ایفا می کند، زبان قرآن است که زبانی جهانی است؛ زبانی که می تواند به گستره بشریت گسترش داده باشد، زبان فطرت آدمی است که میان همه انسان ها مشترک است، انسان ها از آن جهت که انسان ها با آن آشنا هستند و هیچ کس نمی تواند دم از بیگانگی با آن بزند، مگر اینکه از خیل انسان ها جدا شود. زبان همدلی، همان زبانی است که توانسته سلمان ایرانی، صهیب رومی، بلال حبشی، اویس قرنی، عمار و ابوذر را یکجا، مخاطب خود سازد و همگی آنان را در کنار یکدیگر قرار دهد و برای آنان سرنوشت واحد پیش بینی کند. مجموعه ای که در پیش روی شماست، مباحثی است که در جلسات ماهانه ایراد شده است. این جلسات تحت عنوان تفسیر قرآن تشکیل شده، اما اینکه این مباحث تفسیر محسوب گردد، به هیچ وجه نگارنده چنین پیشنهادی ندارد؛ چرا که تفسیر دارای ماهیت ویژه ای است که این مجموعه واجد آن نیست.