رمانی نوجوانانه و سخت‌خوان، به‌خاطر زبان تند و تلخ و پرگوی قهرمان داستان ورنون لیتل. اطناب بی‌خودی داستان روی اعصاب بود؛ اما پایان‌بندی تکان‌دهنده و شاه‌کار داستان بعید است حالا حالاها یادم برود.
        

          اثر قابل احترام است. داستان با سرگشتگی نوجوانی مهاجر در جنوب آمریکا آعاز می‌شود و با یک پایان بندی شرقی و عرفانی معرکه که ممکن است حتی به تکیه کلام شما بدل شود به اتمام می‌رسد. 

البته در نسخه فارسی، علی‌الخصوص در ابتدای داستان ایراداتی به چشم می‌خورد. گویا قدری طول کشیده تا مترجم با قلم و زبان نویسنده آشنا شود و همین ناآشنایی به اثر آسیب زده. پس در زمان خواندن باید کمی حوصله به خرج دهید.

علاوه بر این نیاز است خواننده با فضای مهاجران در جنوب آمریکا پس از حادثه تیراندازی کلمباین آشنا باشد. در غیر این صورت تنهایی، گوشه نشینی و سکوت ورنون قابل درک نیست. 

در مجموع خواندن کتاب را با در نظر گرفتن دو موضوع بالا عمیقا پیشنهاد می‌کنم.
        

          نمیدونم حسم به این کتابو چطوری بیان کنم.من با این کتاب خندیدم، بعضی جاهایش گریه کردم. خیلی جاهاش بیشتر از ورنون درد کشیدم. خیلی جاهاش هم خسته شدم و ولش کردم. این کتاب یه داستان نبود فقط، یه زندگی بود، یه واقعیت... ادمای بیگناهیی که تنها جرمشون با صدای بلند بی گناهیشون رو فریاد نزدن بوده خیلی جاها بیشتر از بقیه متهم شدن و ازار دیدن:) روند سختی داشت و حقیقتا دوهفته یا بیشتره دارم سعی میکنم تمومش کنم ولی بازم دوسش دارم. اگه ترجمه بهتری داشت از خوندنش حتی بیشتر هم لذت میبردم.