هایدگر به رغم پایبندی و تاکید ویژه اش بر مسئله ی هستی، در بخش مهمی از هستی و زمان به نقش محوری مرگ و تاثیر نفی کننده ی آن بر هستی دازاین می پردازد. محوریت مرگ در کتاب هایدگر به این دلیل است که به رغم کارکرد پایان بخش اش امکانی را برای پرداختن به سرآغازها و خاستگاه ها فراهم کرده و از این رو سیر وجودی دازاین را از آغاز تا پایان ترسیم می کند. مرگ بنیادی است که آدمی را به بی بنیادی فرا می خواند و البته جای آن که نی معنا باشد، جلوه ای است از کلیت معنا در بازیافتی هستی شناختی.
برگرفته از متن کتاب