هند از قدیم الایام مامن ادیبان و شاعران و دانشمندان ایرانی بود که در دوران های بلا و سختی از چنگ اشغالگران خونخوار یا شاهان خود کامه می گریختند و به آن کشور پناه می بردند.از همین طریق بود که زبان و ادب فارسی به شبه قاره نفوذ کردو برای مدت هایی طولانی زبان رسمی آنجا شد.
همه ایرانی ها تاج محل را می شناسند و به اینکخ آن جواهر زیبا و فریبنده معماری محصول ذوق و صنعت معماری ایران است و به یاد ملکه های ایرانی تبار ساخته شده است،به خود می بالند.اما شاید بعضی از ایرانی ها ندانند که نه تاج محل اولین بنای یادبود ساخته ذوق و معماری ایرانی ها در هند بود،و نه ممتاز محل مدفن همسر محبوب شاه جهان نخستین شاهبانوی ایرانی تباری بود که بر قلب امپراتور حکم می راند.آن بنای فاخر که یکی از زیباترین و عالی ترین نمونه های معماری ایرانی-اسلامی است به یاد او ساخته شد و آرامگاه ابدی زوج امپراتوری گردید.
قبل از شاه جهان و ممتاز محل،امپراتور جهانگیر،پدر شاه جهان،و نور جهان همسر محبوب امپراتور سرگذشتی همانند داشتند.عشق و دلدادگی آنها زبانزد همگان بود.
در همین راستا به روابط ایران و هند در سلطنت شاه عباس در زمانه اوج شکوفایی ایران در عهد صفویه اشاره می شود و مکاتبات جهانگیر و شاه عباس که به راستی نمونه ای برجسته از نامه نگاری های ظریف دیپلوماتیک در تاریخ دیپلوماسی محسوب می شود به نظر خوانندگان می رسد.