دوره مشروطه (1285 ش/1906 م) را یکی از مهمترین ادوار تجدد گرایی در جامعه ایران میتوان دانست؛ دوره ای که جامعه ی سنتی ایران برای نخستین بار خواهان تغییرات اجتماعی شد. توجه به مسئله زن و پس از آن مطالبات زنان در این دوره را یکی از اصلی ترین مسائلی میتوان دانست که به دلیل وجود ساختارهای سنتی و مردمدار در جامعه ایران ابتدا توسط مردان مدافع حقوق زنان و پس از آن توسط زنان، مورد طرح و تحلیل قرار گرفت.نتیجه ی ابتدایی این تغییرات اجتماعی برای زنان آن بود که به عنوان نیمه ی دیگر جامعه شناخته شدند، در تغییرات زبانی، به جای الفاظی چون ضعیفه و مخدرات از واژگانی چون زنان و بانوان برای معرفی آن ها استفاده شد، اجازه حق تحصیل و تاسیس مدارس دخترانه را پیدا کردند و با انتشار مطبوعات منتشر شده توسط خود زنان از 1289 شمسی به بعد به طرح گسترده ی مطالبات حقوقی خود پرداختند؛ مطالباتی که برخی از آن ها به نتیجه رسید و برخی دیگر نیزهم چنان در جدال سنت و تجدد، بی پاسخ مانده است.