اصولا ادبیات کلاسیک رو نمیشه به همه پیشنهاد داد. سزار بیروتو هم از این قاعده مستثنی نیست. علتش هم بر میگرده به همون توصیفات زیادی که نویسندگان کلاسیک تو آثارشون به کار میبرن. البته بالزاک تو این کتاب یکم سنت شکنی کرده بود و به جای اینکه روی توصیف محیط وقت بزاره تمرکز خودش رو برده بود روی توصیف حالات و روحیات شخصیت ها که خب این کار باعث شده بود کمی از اون ملال آوری داستان کمتر بشه و خواننده رو تشویق به خوندن ادامه داستان بکنه. کلیت داستان هم بر محوریت زندگی فردی ساده و خوش باور یعنی آقای بیروتو میچرخه که خواهید دید که چطور در دام دوستان شیاد خودش میافته و زندگیشو تباه میکنه. داستان در لایه های خود درس های مهمی همچون ارزش خانواده - دوستی و قناعت رو به خواننده یادآوری میکنه که نکته بسیار مهمیه.
در کل من این کتابو به دوستداران ادبیات کلاسیک پیشنهاد میکنم اما برای بقیه دوستان توصیه من اینه که اگر بخوان این کتابو بخونن اونو مابین خوندن کتابای دیگشون جای بدن.