خم شدم و دوباره بوسیدمش و این بار او واقعا مرا بوسید. دستش را از زیر چانه ام، در موهایم برد بعد روی کمرم و دوباره زیر چانه ام.

من لبخند زدم و گفتم:«اهان. لوسیون درست کرده. خوشگل نیست؟» کاملا بی احساس گفت:«چرا، خوشگله.»

لوسیون لیوان آبش را بلند کرد و گفت:«به سلامتی؟» من هم لیوان چای شیرینم را بالا بردم و راجر هم لیوان نوشابه اش را. گفتم: «به سلامتی.» و لیوان هایمان را به هم زدیم.

چارلی گفت: «تو می‌دونستی با من حرف بزنی» فریاد زدم: «هیچی رو عوض نمی‌کرد!» جا خورد. صدایم را پایین آوردم: «تو هیچوقت نبودی. تو تقریبا یک ساله که نیستی. باید به مامان و بابا می‌گفتم. تو راست می‌گفتی. نگفتم. اما اگر گفته بودم شاید...» نتونستم جملم رو تموم کنم...