هر صد سال یک بار دهان می‌گشایم تا سخنی به زبان آرم، لیک آوای من در خلا طنینی غمبار دارد و به گوش هیچکس نمی‌رسد.

گوش کن برادر، اگر هم تپانچه‌ات را نمی‌دهی، دستکم یک ذره همدردی کن!

آخر چرا نمی‌خواهید بفهمید که اصول اخلاقی عبارت از آن نیست که شما جوانی‌تان را به غل و زنجیر بکشید و بکوشید عطش و عشق به زندگی را در وجودتان خفه کنید...

پرواضح است که تمام حرفهای قشنگمان به خاطر آن است که به سر خودمان و دیگران شیره بمالیم. کو آن کتابخانه‌ها و شیرخوارگاه‌هایی که درباره‌شان این همه حرف زده می‌شود؟ آنها فقط در رمان‌ها وجود دارند ولی در عمل از این چیزها خبری نیست، آنچه که وجود دارد فقط کثافت و رذالت و وحشیگری است.