در میان ایدئولوگ های نئولیبرالیست، کم توجهی به عدالت حتی بیشتر از لیبرال های کلاسیک است و به نوعی بی اعتنایی و بعضاً انکار می انجامد. ایدئولوگ اصلی و به اعتباری پدر ایدئولوژی نئولیبرالیسم، آگوست فردریش فون هایک، کار بی اعتنایی به عدالت را به مرز انکار رسانده است و در آرای نئولیبرالیست هایی چون:آیزایا برلین و میلتون فریدمن نیز نشانی از توجه کردن و اهمیت دادن به عدالت(حتی تلقی اومانیستی عدالت) دیده نمی شود.

جان فاستر به یاد می آورد که در تابستان ۱۹۳۴ همراه آیزایا در مسافرتی از صحرای سینا عبور می کردند. هنگامی که قطار آن ها به مرز فلسطین رسید، مأمورى یهودی و اُنیفورم پوش از آن ها بلیت خواست. فاستر می گوید برلین با دیدن این صحنه به گریه ی شوق افتاد. برلین به فاستر گفته بود از اینکه برای اولین بار «در سراسر عالم مأموری یهودی را صاحب قدرت می دید» اشک شوق می ریزد.

در تفسیر پلورالیستی برلین، بشر موجودی چندپاره و سرگردان است و مشخص نیست در این همهمه و جنگل سرگردانی و ابهام کدام ارزش را باید برگزیند و کدام را باید رها کند. در این رویکرد و بر این اساس معلوم نیست چرا و چگونه است که برلين تلقى خاص خود از آزادی را اصالت داده است و به قیمت تأکید بر آن، دیگر ارزش ها را نادیده گرفته یا حداقل به حاشیه رانده است؛ در حالی که برلین از فقدان معیار و عدم امکان قضاوت میان ارزش های متعارض و غیر قابل جمع سخن می گوید، پس خود چگونه و با چه معیاری دست به گزینش زده و آزادی لیبرالی را مرکزیت بخشیده است؟

اساس اندیشه ی راولز لیبرالیستی است. تفسیر راولز از انسان یک تفسیر فرداِنگارانه ی لیبرالی است. مطابق این تلقی لیبرالی، راولز بشر را موجود عاقل سوداِنگار و یک اتمِ نفسانی قائم به خود می انگارد.