"شهر امبر" نوشته‌ی جین دوپرو یه داستان علمی‌تخیلی و ماجراجویانه‌ست که برای نوجوانان نوشته شده، اما ایده‌ی قوی و فضای رازآلودش برای بزرگسال‌ها هم جذابه.

ماجرا توی یه شهر زیرزمینی تاریک و بسته اتفاق می‌افته که مردمش نسل‌هاست اونجا زندگی می‌کنن، بدون اینکه بدونن دنیای بیرونی چطوریه. برق شهر از یه ژنراتور قدیمی تأمین می‌شه که حالا داره از کار میفته و چراغ‌های شهر روزبه‌روز کم‌نورتر می‌شن. لینا و دون، دو تا نوجوان کنجکاو، یه سرنخ مرموز پیدا می‌کنن که ممکنه راه فراری از این شهر تاریک باشه، اما حل کردن این معما ساده نیست...

کتاب فضای پسا‌آخرالزمانی، مرموز و پر از تنش داره. ایده‌ی یه شهر زیرزمینی که ساکنینش نمی‌دونن دنیای بیرون وجود داره، جذاب و فلسفیه. داستان ساده و روانه، ولی مفاهیمی مثل کنترل اطلاعات، امید، شجاعت و اهمیت کنجکاوی رو به خوبی نشون می‌ده.

اگر از کتابهای پسا آخرالزمانی و آرمان شهری خوشتون میاد، این مجموعه انتخاب خوبیه. این کتاب در 4 جلد اگر اشتباه نکنم نوشته شده 
        

          این کتاب درباره یه دختر و پسر بود که هدف اصلیشون شهر شون بود اما تو این ماجرا عاشق هم شدنو با هم زندگی کردن ولی در هر صورت عاشقانه نبود
        

          یه نمونه‌ی سرگرم‌کننده از ژانر علمی‌تخیلی- دیستوپیایی که کاملاً علمی‌تخیلی به‌ نظر نمی‌رسه؛ دلیل این ویژگی پرداختن غیرمستقیم داستان به عنصر اصلی شهر امبر هست. چرایی و منشأ این شهر طبیعی نیست و سازه‌ای هست دست بشر که با هدفی مشخص ساخته شده. 
نمونه‌ی مشابهش که المان‌های علمی‌تخیلی بیشتری داره، مجموعه‌ی ۱۰۰ هست. ادبیات کتاب ساده و مناسب برای فهم نوجوون‌هاست و همون‌طور که از چنین ایده و موضوع جذابی برمیاد، تقریباً برای سنین بعدی هم خوندنی هست. مرتب و منسجم بودن داستان با نظم و ترتیب شهر هم‌خونی داره. کاراکترها به نظرم برای واکنش‌ها و تصمیماتی که گرفتن خیلی جوون‌تر از اینی بودن  که واقعاً بتونن از پسش بربیان. اما منطق داستان روی این سوار بوده که فرد دوازده ساله شروع بخشی از بزرگسالی اهالی شهر هست، بنابراین این  رو ایراد نمی‌بینم. علاوه بر شخصیت‌پردازی مناسب دو قهرمان کتاب، کاراکترهای دیگه هم جون‌دار ظاهر می‌شن؛ مثل خانم موردو، مادربزرگ لینا، پدر دون، شهردار و حتی کلاری. 
من طرفدار ماجراجویی و سختی و پیچ‌ و خم راهم و این کتاب از همون ابتدا یه ماجراجویی واقعاً سخت و حتی نسبتاً هولناک رو شروع می‌کنه. 
کنجکاوی بدوی شخصیت‌ها که منجر به اکتشافاتشون می‌شه برای ما ممکنه مضحک به نظر برسه، اما روایت داستان این نحوه‌ی جست‌وجو و فهمیدن رازها رو برای ما دلنشین می‌کنه؛ مثل ذوقی از کشف کردن مسئله‌ای توسط یه بچه‌، برای بزرگتر‌هاش درست می‌کنه.