از خواندن هیچ کتابی مثل خواندن کتب صادق هدایت پشیمان نشدم...
        

          بار دومیه که این کتاب رو میخونم
دفعه اول خیلی لذت بردم اما این دفعه با توجه به تصوری که داشتم، توضیحاتی که از بقیه شنیده بودم و نقد های کتاب رو که خوندم با دقت تر مطاله کردم و به نظرم کتاب خوبیه ( البته اگه شخصیت نویسنده و استفاده از الفاظ دور از ادب رو نادیده بگیریم.)
        

          بار دومی بود که این کتاب رو میخوندم و فکر می‌کنم هنوز یه ۱۰ دور دیگه باید بخونم تا بفهمم چی به چی شده.
هدایت حرفای حق زیاد میزنه؛اما این پراکنده نویسیش و از این شاخه به اون شاخه پریدنشو دوست ندارم.
دیگه باید ببینم دور بعدی که این کتابو خوندم نظرم چیه(البته بعید میدونم دیگه مغزم بکشه^^)
        

          گیج کننده است اما بد نه
        

          همین اول نظرم را بگویم. بوف کور را دوست نداشتم. یک دلیل خیلی مهم برای آن وجود دارد. آن قدر کتاب را بزرگ کردند و آن قدر جمله اول را همه جا خوانده بودم که وقتی داستان را فهمیدم انتظار نداشتم. انتظار چیزی ورای داستان‌‌های مهم و مشهور داشتم. شاید نزدیک به «ملکوت». اما این طور نبود. داستان هر چه جلوتر رفت برایم خسته‌کننده‌تر شد. اما یک نکته مهم: داستان خیلی کوتاه است و البته مهم در ادبیات. پس اگر با خواندن این متن می‌خواهید پشیمان شویم این کار را نکنید و حتماً کتاب را بخوانید.