۱۹۹ صفحه در ۶ ساعت و ۳۰ دقیقه.
‌
تنهایی افراطی می‌تواند وضوح را به ارمغان آورد، اما اغلب منجر به وجودی تاریک و هذیانی می‌شود. قهرمانان «مشفق» عمومن زنانی بی‌حوصله، بی‌اخلاق و به دنبال فراموشی هستند و معمولن افکار خشنی در سر دارند. می‌توان گفت این شخصیت‌ها شبیه زنان مدرن ضدّقهرمان‌ خودویران‌گر رادیکال آثار اواخر قرن نوزدهم مانند «یادداشت‌های زیرزمینی» اثر «داستایوفسکی» یا «گرسنگی» اثر «کنوت هامسون» هستند. و مانند راویان غیرقابل اعتماد «ناباکوف»، ما هرگز نمی‌توانیم حرف آن‌ها را قبول کنیم.
‌
«مرگ کار اوست»، یک معمای قتل متعارف یا حتی غیرمعمول نیست بلکه پرتره‌ی کسی‌ست که ذهنش را از دست می‌دهد، در حالی که سعی در حفظش دارد آن هم با استفاده از راز یک قتل من‌درآوردی. یک فراداستان است، داستانی درباره‌ی چگونه ساختن داستان‌هایمان با دیالوگ‌های بیرونی کم چون شخصیت اصلی کتاب کسی را ندارد جز سگش.
‌
«آتوسا مشفق» را یکی از با استعدادترین داستان‌نویسان حاضر آمریکا می‌دانند. «مرگ کار اوست»، رمان پیچیده و آشوب‌زده‌ی «مشفق»، انگار که قلمروی آشنا را اشغال کرده است، انگار که ما قبلن نیز این‌جا بوده‌ایم: زنی تنها در جنگلی جن‌زده، یادداشتی مرموز، شکار سرنخ‌ها و بسته شدن پرونده؛ تنها چیزی که از این معمای قتل غایب است، خود قتل است. این کتاب آنقدر که درباره‌ی تجسم یک زندگی‌ست، درباره‌ی به سرانجام رساندن یک پرونده‌ی قتل نیست و پرسش‌هایی فلسفی را درباره معنای فناپذیری مطرح می‌کند و یکی از اصلی‌ترین این سؤالات این است که آیا یک اثر تخیلی، می‌تواند جهانی را دوباره جادو کند؟
‌
«مرگ کار اوست» نقاط قوت بسیار دارد. این رمان به آرامی و با دقت کار می‌کند و نزول یک زن به سمت جنون را با سرعتی تقریبن طاقت‌فرسا دنبال می‌کند و این، تسلط «مشفق» بر روان‌شناسی شخصیت را به نمایش می‌گذارد، مهارتی که در داستان‌های کوتاه اولیه‌ی او به نمایش گذاشته شده است.
‌
«مرگ کار اوست» یک معماست. اما نه به معنای یک ژانر ادبی، یا یک راز. این چیزی‌ست که در انتظار تفسیر است. و بنابراین، «مرگ کار اوست» با این کلمات ایتالیک شده آغاز می‌شود: "اسمش ماگدا بود. هیچ‌کس هیچ‌وقت نخواهد فهمید چه کسی او را کشته. من نبودم. این جنازه‌اش است.".
‌
«مرگ کار اوست» را بهترین رمان «مشفق» می‌دانند. یک اندیشه‌ی ساده که از همان ابتدا تا پایان تلخ و درخشان خود، قلاب‌هایش را در خواننده گیر می‌اندازد.