دیشب به دستم رسید. از همان ساعت که صفحه‌هایش در میان انگشتانم لغزید تا الان که احساسم میان این کلمه‌ها چرخ می‌زند لبریزم از شعف.
شعر می‌خوانم یا داستان؟ کدام یک؟
بادبادکی رقصان میان رهاشدگی شعر و تصویرسازی داستان.
چینشی از کلمات با دقتی ناب و نگاهی ناب‌تر.
رد احساسی عمیق که در پایان هر شعر جا می‌ماند روی قلبت.
تو نمی‌دانی که با آن تصویر حک شده روی ذهن و قلبت بمانی و لذتت را سر بکشی یا این حظ وافر را نیمه کاره بگذاری و چشم بیاندازی به صفحه بعد و میهمان شعری دیگر شوی.
یکی از اشعار را سالها پیش در گوشه روزنامه‌ای خوانده بودم.‌ یادم هست قیچی را برداشتم و جدایش کردم.
 همان تکه هر سال کپی می‌شد و در گوشه تابلوی اعلانات مدرسه می‌نشست.
دلم می‌خواست بچه‌ها هم در کیف خواندنش شریک باشند.
چشمم که خورد به همان شعر لای این صفحه‌ها، ذوق زده از شعری به شعری دیگر می‌پریدم؛ مثل کبوتری سرمست از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر.
نخل و رزمنده و پیکر و تفحص و سوسنگرد و خوزستان، استخوان و مین و هویزه و پوتین، اروند و یوسف و امام،  سیاوش و هم‌‌سنگر و گونی‌های کنف، همه و همه به ماهرانه‌ترین شکل ممکن در شعرهایتان آشیانه کرده‌اند استاد. 
#مولود_توکلی
#نامت_را_بگذار_وسط_این_شعر
#محمدرضا_شرفی_خبوشان
        

          می بینم روزی را که شاعران جهان
با کاسه ی کلاه خودی در دست
مضمون را
از خاک طلاییه گدایی می کنند...
        

          عموماً اشعار این مجموعه، شعرهایی برای جنگ هستند.
با استناد به مقدمۀ مرحوم سیدحسن حسینی ، در مقدمۀ کتاب وزین «گزیدۀ شعر جنگ و دفاع مقدس» ، اینک ما به لحاظ شعری در دورۀ دفاع مقدس قرار داریم. با این نتیجه، اشعار کتاب «نامت را بگذار وسط این شعر» نیز در زمرۀ اشعار دفاع مقدس قرار می­‌گیرند.
از نکات مثبت این کتاب، آشنایی­‌زدایی­‌های برخی اشعار است. در صفحۀ 20 این کتاب، سه شعر کوتاه به نام «سه اپیزود» هست که از کلمات یوسف، یونس و سلیمان استفاده شده و شاعر از پیش­‌زمینۀ ذهنی و عقبۀ تاریخی آن کلمات، آشنایی زدایی انجام داده ست.
محمدرضا شرفی خبوشان یک تیزهوشی در این مجموعه به ­کار برده که چند شعر را به زبان محاوره نوشته، و این شکستگی در زبان اشعار، که مخاطب بعد از خواندن چند شعر به زبان رسمی، شعری به زبان محاوره می­‌خواند و میزان صمیمیت و میزان برقراری ارتباط خواننده با شعر بیشتر می‌­شود.
روایت غیرخطی، به نظر من، از جمله تکنیک­‌هایی است که می­‌تواند شعر سپید را جذاب­‌تر کند. البته که مشکلی با روایت خطی ندارم؛ ولی به نظرم، کنش و واکنشی که در روایت غیرخطی بین متن و ذهن مخاطب اتفاق می­‌افتد، این روایت را جذاب­تر کرده و مخاطب را بیشتر در اندیشۀ کشف پیام شاعر و شعر غوطه­‌ور می­‌کند. یکی از نمونه­‌ها برای این نوع از روایت، شعر صفحۀ 61 به نام «بالا را نگاه می­‌کنیم» است.
و در آخر؛ با خودم بسیار کلنجار رفتم تا یک شعر کامل را به عنوان بهترین شعر انتخاب کنم که کار بسیار سختی است، انتخاب تنها یک شعر از میان این­همه شعر درخشان. از منظر من، درخشان­‌ترین اثر این کتاب، مکالمۀ چهار جانباز در شعر «تا آخر دنیا» است.