نقد قوه? حکم در «سه گانی» (تریلوژیِ) نقدیِ کانت اثری است که نقش میانجی و پیونددهنده? دو اثر دیگر، یعنی نقد عقلِ محض و نقدِ عقلِ عملی را برعهده دارد و گذار از فلسفه? نظری به فلسفه اخلاق را عملی می کند. کانت همان گونه که برای عقل محض و عقل عملی اصولی پیشین جُست وجو می کرد برای قوه? حکم نیز، که قوه ای است مربوط به احساس لذت و الم، در جُست وجوی مبانی پیشین برآمد و کوشید فلسفه ای پیشین از ذوق برپا کند. مبنا یا اصل بنیادی نهفته در شالوده? قوه? حکم غایت مندی طبیعت است. این غایت مندی به دو صورت ممکن است، یا صوری و ذهنی یا واقعی و عینی. حکم به غایت مندی صورت یک عین بدون آن که هیچ غایت معینی برای آن قائل شویم حکم زیباشناختی است و اگر غایت معینی برای آن درنظر بگیریم حکم غایت شناختی است. بر همین مبنا، نقد قوه? حکم نیز به دو بخش اصلی تقسیم می شود: در بخش اول فلسفه? ذوق (مبحث زیبا و والا) و در بخش دوم غایت شناسی و غایت شناسیِ طبیعت بررسی می شود و بدین گونه سرانجام تأمل درباره? زیبایی و نظم، زیباشناسی و غایت شناسی، در یک کل واحد، به هم پیوند می یابد. درک ساختار جامع فلسفه? نقادی کانت بدون درک مباحث این اثر، که به گفته? کاسیرر «بیش از هر اثر دیگری عصب زمانه? خود را تحریک کرده است» میسر نیست.