در  سفر به شمال عراق قبل از زیارت اربعین، مهدی قزلی چنان از اتفاقات چندسال اخیر این مناطق اطلاعات ریز می‌داد و اسامی شهدا و مجاهدان را می‌برد که گویی یکی از آن‌هاست. از دختران ابومصطفی و دکتر حسن و پدر سجاد و... می‌گفت و در پاسخ به قیافه‌های متعجب ما و میزبانان عراقی، منبع اطلاعاتی‌اش را لو داد که در انتشارات جام‌جم (که مدیرش بود) کتابی در دست چاپ دارند با موضوع روایت ترکمانان شیعه عراق در برابر داعش و نام محمود جوانبخت را تکرار می‌کرد.
 یک هفته پس از سفارش اینترنتی از کتابرسان همراه یک بسته نمک متبرک و دو شکلات و دو نشانگر کتاب به دستم رسید و یک راست رفتم مطالعه. چنان روایت شیرین و گیرایی دارد که حالا و پس از اتمام آن، حس می‌کنم کانه آنجا بوده‌ام و در شب نفوذ ناموفق جوانان به بشیر یا شب آزادسازی با آن‌ها بوده‌ام. دلتنگ خواهری هستم به نام فیروز که در حسینیه ایلخانی داقوق جاگذاشته‌ام و...
        

          کتابی که باید نوشته می‌شد و صداهای توی کتاب باید به گوش همۀ ما می‌رسید، ولی ای کاش بهتر... ای کاش بهتر!
چرا جمله‌هارو نصفه رها کردید آقای نویسنده؟ چرا از این شاخه به اون شاخه پریدید؟ چرا بیشتر وقت نگذاشتید برای نوشتن؟ چرا گاهی ارجاع دادید به مستند؟ چرا بعضی حرف‌هارو خوردید؟
ما باید با این کتاب های‌های گریه می‌کردیم، ولی فقط نگاه کردیم و افسوس خوردیم...