«جیمز وود» در این کتاب خاطره و نقد ادبی را به نحوی شگرف به هم آمیخته و به کمک آن ارتباط میان داستان و زندگی واقعی را نشان داده است. وی استدلال می کند که در میان همه هنرها ادبیات داستانی دارای توانایی منحصربه فردی برای توصیف شیوه زندگی انسان است و می تواند نهاد زندگی را از مرگ و فراموشی تاریخی نجات دهد. همچنین وود در این کتاب داستان «در بستر تبعید و بی خانمانی» را از زوایای مختلف مورد بحث قرار می دهد.