خانم پلام به کاغذها، آدامس              ها و ماژیک              های اکلیلی گفت: «بله! البته! حتماً آن              ها بچه              های بی              نظیری هستند، امیدوار و با برنامه، مسئولیت              پذیر و بلندپرواز، شوخ و قهرمان. دلم می              خواهد زودتر تک              تک              شان را ببینم.»مدادشمعی              ها چیزی نگفتند، پاک              کن              ها هم ساکت بودند با این حال از ته کمد، جایی که تاریکی به نرمی و تیرگی مخمل سیاه بود صداها و پچ پچ              های عجیب و غریبی به گوش می              رسید.