یه جور عجیبی قشنگ بود که موقع خواندنش فکر میکردم از زمین و زمان جدا شدم 
کتابی پر‌از مفهوم و دوس داشتن و درد و غم و .......
        

          شروع کمی امیدبخش بود، ولی به سرعت تبدیل به نسخه‌ی فجیعی از پروپاگاندای استاندارد توتالیتری شد و مرا بدجوری یاد ادبیات انقلابی اوایل دهه‌ی شصت، سوره‌ی بچه‌های مسجد، انداخت. امیدوار بودم ورق برگردد، اما هر چه پیش‌تر رفت بدتر و بدتر شد.
نمی‌دانم از اول چرا انتظار دیگری داشتم.