بسم‌الله الرحمن الرحیم
۲۵ ساله بودم که حج رفتم. 
خیلی دیر بود.
  ۱۶ سال از وقتی که در زمره آدمیان حساب شده بودم، گذشته‌بود.
از وقتی که حضرت حق، مرا لایق بندگی دانسته بود... 
از اولین و اقیموا الصلاتی که مخاطبش شدم،  
از جشن عبادت و بندگی ام...

اما
خیلی زود بود،
برای منی که هنوز نمی‌دانستم کجای خلقتم. 
معنای بندگی نمی‌دانستم.
درکی از معنا نداشتم.
نمازهایم بدون روح بود و هر وقت خانه مادربزرگ نماز می‌خواندم، عتاب می‌کردند چقدر زود...
اما

حج، غریب‌‌ترین و قریب‌ترین سفری است که تجربه کردم.
عرفان حج را هم خواندم و نفهمیدم. با اینکه قبلش عمره رفته‌بودم،
 اما حج، چیز دیگری بود، جای دیگری...
غریب و قریب بود. 
سخت و شیرین.
ته‌لذت
آغوش خدا
عرفه عرفات
شعور مشعر

سال‌ها دلم می‌خواستم بنویسم و پارسال سفرنامه‌ای را تمام کردم، بهتر بگویم رفیق شفیقی بالای سرم ایستاد و با پیگیری‌اش، مجبور شدم، تمامش کنم. بعد...
چند جایی هم برای چاپ فرستادم، گفتند
اولویت نیست،
متن خوب است، قابلیت تبلیغ ندارد...
قلمتان روان است، اما تکراری است.

راست می‌گفت تکراری بود، به طول تاریخ، مسلمین حج رفته‌اند و سفرنامه نوشته‌اند.
اما اکثراً آقایان قلم به‌دست شده‌اند. خواستم زنانه‌تر ببینم و زنانه بنگارم، اما مورد قبول نیفتاد...
شاید هم تعارف بود.

می‌دانم به دست اهلش خواهد رسید...
کی؟
کجا؟

این یادداشت درباره این کتاب نبود. دردودل بود بیشتر...
بی‌خیال
        

          للباقی
در ایام حج عمره، تقریبا قبل از احرام این کتاب مختصر و پر مغز را شروع کردم و انصافا شاید بهترین کتابی که می توانست کمی از حیرت اسرار پر شمار حج را برایم توضیح دهد همین کتاب بود.
حج، عبادتی سراسر رازآلود و اسرارآمیز است؛ و این کتاب تا حدی به کمک روایات نمی از یمی را بیان کرده؛ از فلسفه احرام تا لبیک به پروردگار تا طواف و نفی شرک؛ چهار ضلع کعبه و حجرالاسود؛ سعی صفا و مروه و تقصیر و ... .
کتاب مختصر و نورانی بود.
عمر نویسنده مستدام.
للحق