"چهل‌سالگی سن عجیبی‌ست. جوانی رفته، پیری هنوز نرسیده. زنی اگر بخواهد، می‌تواند در چهل‌سالگی دوباره متولد شود. چهل‌سالگی زمان آن است که بفهمی زندگی ابدی نیست. زمان آن است که دست از گله و شکایت برداری و مسئولیت زندگی‌ات را به‌عهده بگیری. در چهل‌سالگی آدم بیشتر از گذشته عاشق می‌شود، اما جور دیگری. نه آن عشق‌های کور و پر هیاهوی بیست‌سالگی، عشقی پخته‌تر، آرام‌تر، عمیق‌تر.
در چهل‌سالگی دیگر نگران این نیستی که دیگران درباره‌ات چه می‌گویند. از خودت نمی‌پرسی چرا زندگی این شکلی‌ست. یاد می‌گیری قبول کنی که زندگی همین است که هست. می‌فهمی آدم‌ها همان‌قدر که می‌توانند دوستت داشته باشند، می‌توانند آزار هم برسانند. چهل‌سالگی، آغاز درک واقعیت‌هاست، بی‌آن‌که از آن‌ها."