۱۶۳ صفحه در ۵ ساعت.
‌
 «منصوره عزّالدین» در این رمان گیرا و پُرکشش ما را به سفری در زمان و مکان، بین قاهره و بصره می‌برد تا با شخصیت‌هایی جاودانه در داستانی آشنا شویم که به طرز ماهرانه‌ای داستان و واقعیت تاریخی درش در هم آمیخته شده‌اند. بین قاهره‌ی معاصر و بصره‌ی قرن هشتم، داستان‌هایی خواندنی از زندگی شخصیت‌هایی که شاهد دوره‌ای از جوشش‌های فکری بدنام از یک سو، و دوره‌ای از انحطاط اخلاقی عمومی از سوی دیگر بودند، بافته می‌شود. از این مکان‌ها و بافت‌هایشان که بیش از هزار سال از هم جدا افتاده‌اند، پژواک‌هایی از داستان‌های عشق، دوستی، روابط قدرت و خیانت می‌شنویم که از کرانه‌های رود نیل و باغ‌های جنوب عراق شاهد آن بوده‌اند.
در اثری که رابطه‌ی دیالکتیکی بین حافظه و تخیل را حفظ می‌کند، نویسنده وابستگی عمیق خود را به موضوع هویت‌ها و ریشه‌ها آشکار می‌کند. لنگر انداختن داستان در جاهایی که تاریخ خودش به آن‌ها اشاره دارد در این راستا فراوان است. چرا که در واقع از یک فضای جغرافیایی‌ست که هویت و زندگی شکل گرفته توسط تخیلی مملو از حقایق و آراسته به باورها و قصه‌ها نشئت می‌گیرند.
‌
 از دیگرسو، مضمون غالب داستان «گناه» است که نویسنده از طریق آن به برخی از اصول معتزله پرداخته و حکم ارتکاب به گناه کبیره را در عقیده‌ی ایشان برجسته کرده است. او افراد را در موقعیت‌های دراماتیکی قرار می‌دهد که در آن‌ها اعمال خود را با میل خود و بر اساس اصول خود انتخاب می‌کنند، که باعث می‌شود مرتکب بسیاری از تخلفات و گناه‌های بزرگ و کبیره شوند. نویسنده در شکل‌گیری ساختار روایی بر چند تکنیک تکیه کرده است: موازی‌سازی زمانی و مکانی و پیوندهای بین آن‌ها شامل: (ایده‌ی تناسخ ارواح - تکنیک رویا - نسخه‌های خطی - تکرار جنایات)، راوی‌های متعدد، سطوح متعدد زبانی و تکنیک بینامتنی. نویسنده جهان‌های خیالی جدیدی را ایجاد کرده است که در آن از تکنیک‌های مختلف روایی بهره می‌برد و همچنین از سطوح چندگانه‌ی زبان در بیان استفاده می‌کند

«هشام خطاب»، جوان اهل قاهره، مهندس زمین‌شناسی بیکاری‌ست که علاقه‌ای مفرط به نسخه‌های خطی باستانی دارد. او علاقه‌ی خاصی به تاریخ اسلام و متفکران بزرگ مسلمان دارد که جریان‌های مختلفی مانند تصوف، اباضیه، خوارج، تشیع یا معتزله را پایه‌گذاری کردند یا پرورش دادند. او که نمی‌تواند از طریق حرفه‌ی خود امرار معاش کند، به تجارت کتاب‌های قدیمی به عنوان راهی برای امرار معاش روی می‌آورد. روزی درحالی‌که منتظر عبور کاروان ریاست جمهوری بود، زن جوانی به نام «مَروَت» را در میان جمعیت می‌بیند که کتاب بزرگ تعبیر خواب منسوب به «امام محمدبن‌سیرین» متعلق به قرن هشتم میلادی را در دست دارد. مجذوب این زن که شباهت آزاردهنده‌ای به همسر «مارک شاگال» دارد، به او نزدیک می‌شود و از این گفتگو رابطه‌ای متولد می‌شود که از اشتیاق مشترک آنها به هنر و ادبیات تغذیه می‌شود.
‌
 «عزّالدین» به آرامی و با صبر جریان جوی‌های کوچک شخصیت‌هایش را با قلم شیوایش (و غافل نشویم از ترجمه‌ی بسیار خوب «معانی شعبانی») هدایت می‌کند و همه‌ی "من"های ایشان را در آخر در درون رودخانه‌ی نیل‌سان اثر خواندنی‌اش یکی می‌کند.