امام سجاد عليه السلام حكومت داري مختار را تأييد و امضا ننموده است. به همين خاطر هنگامي كه از امام خواست وي را تأييد كند امام نه تنها وي را تأييد ننمود، بلكه از وي نكوهش نيز كرد. اين نكوهش‌ها مي‌تواند متوجه همين جهت باشد كه وي به ناحق ادعاي رهبري و خلافت مي‌نمود.

جبرگرايي كه حاكميت حزب عثمانيه آن را ترويج مي‌نمود و جنايات خود را با اين اعتقاد توجيه مي‌كرد، كه خواست خدا بود كه حسين عليه السلام كشته شود و قضا و قدر الهي به آن تعلق داشت و بايد صورت مي‌گرفت! حاكميت سياسي در دست خدا به هركس خواست عنايت مي‌كند. عزت و ذلت در دست و خواست خداست. كه يزيد پليد از اين گونه پندارها بهره مي‌گرفت. امام سجاد در سركوب اين موضع گيري و پندار غلط در خطبه‌هاي خود در كوفه و شام، جنايات بني اميه را رسوا ساخت و كشتن حسين عليه السلام و يارانش را به سپاه خشن حزب عثمانيه و سردمداران آنان نسبت داد.

کار حضرت رضا صددرصد صحیح است؛ یعنی حضرت در میان دو شر، آن شر کوچکتر را انتخاب کرده و در آن شر کوچکتر (همکاری با مأمون) هم به حداقل ممکن اکتفا نموده است.

هواداران حزب عثمانيه با محبان اهل بيت (عليهم السلام) ازدواج نمي كردند! نام فرزندان خويش را علي و فاطمه و حسن و حسين نمي نهادند! آنان تلاش مستمر بر طرح ويژگي‌هاي بني اميه داشتند و سخن گويان و شعراي چاپلوس، مقرب درگاه آنان بودند كه با سرودن يك قصيده در مدح نداشته آنان، كيسه‌هاي سيم و زر بي زبان به حساب‌هاي شخصي آنان منظور مي‌شد! در اين فضاي فرهنگ هواداران اهل بيت سركوب مي‌شدند و حتي آنان كه نامشان همنام اهل بيت و علي بود از حقوق محروم مي‌شدند.