دلیل اینکه رفتم سراغ این نمایشنامه‌ی سارتر، جمله‌ی معروف Hell Is Other People بود.

اسپویل داستان:
داستان درباره‌ی سه نفره که میرن جهنم و بعد می‌بینن خبری از آتیش و سیخ داغ نیست، فقط یک اتاق نسبتاً خالیه و خودشون سه نفر که نمیتونن ازش خارج بشن. و این سه نفر و این واقعیت که قراره تا ابد همونجا با هم بمونن و آینه‌ی اعمال و ذات حقیقی هم باشن، تبدیل به شکنجه و عذاب ابدیشون میشه.
***
پایان اسپویل 

ترجمه‌های زیادی از این نمایشنامه‌ی کوتاه تا حالا منتشر شده با اسامی مختلف که من اول این نسخه رو (خلوتکده ترجمه صنعوی) خوندم که ترجمه‌ش خوب بود نسبتا، فقط یک مقدار سخت‌خوان بود. بعد رفتم ترجمه‌ی دیگری ازش رو خوندم به اسم دوزخ ترجمه سمندریان. اون ترجمه روون‌تر بود ولی متاسفانه همون اوایل به دو اشتباه واضح در ترجمه برخوردم و درجا گذاشتمش کنار.
تصمیم دارم ترجمه انگلیسی هم که عنوانش No Exit هست رو بخونم و ببینم چقدر سانسور داشته ترجمه فارسی. یک فیلم خیلی قدیمی و سیاه سفید هم از این نمایشنامه تو یوتیوب هست. دیدنش برای درک بهتر نمایشنامه خالی از لطف نیست... (یعنی امیدوارم!)
        

          دیگری جهنم است.
        

          گارسین: "باز کنید! باز کنید! همه چیز را قبول می کنم: پابندها, گازانبرها, سرب مذاب, گیره ها, قیدهای گردن, هرچه که بسوزاند, هرچه که پاره کند, می پذیرم, می خواهم به معنای واقع رنج ببرم. صد بار گزیده شدن بهتر است, شلاق بهتر است, اسید سولفوریک بهتر است از این رنج فکری, از این شبح رنج, که لمس می کند, که نوازش می کند, و هرگز به قدر کافی عذاب نمی دهد."