پتی کمابیش همان جودی ابوت محبوب خودمان است، از نوع خانواده‌دارش؛ و البته کمی شلنگ‌تخته‌اندازتر. فضای داستان هر دو هم یکی است: دانشکده و زندگی خوابگاهی. 
البته این یکی کتاب کانسپت و فرم ناب و استثنائیِ بابالنگ دراز را ندارد و طبیعتا در آن حد همراه‌کننده نیست. اما در هر صورت ما جودی  را دوست داریم،  پس پتی را هم دوست داریم. 
        

          ماجراجویی های دختری شاد و سرزنده به نام "پتی" که سال آخر دانشگاه رو سپری می کنه 

چقدر شخصیت سرزنده و جسور "پتی" رو با تموم اون شیطنت ها و حق به جانب بودن هاش، در عین حالی که خودش مقصرترین بود، دوست داشتم. "پتی" قطعا یکی از دوست داشتنی ترین شخصیت های داستانی بود که شناختم  

داشتم فکر میکردم که شاید خاطرات دوران دانشجویی عزیزترین و ارزشمندترین خاطراتی باشن که هر کس می تونه داشته باشه. دورانی که بزرگترین دغدغه هات تو پاس کردن درسها و جیم شدن از کلاس ها و به موقع رسیدن برای غذای سلف دانشگاه خلاصه می شه. خلاصه اینکه خوندن این کتاب برام تجدید خاطره ی خوشایندی بود از  دورانی که مثل برق و باد سپری شد و من قبل از اینکه فرصت داشته باشم با تمام وجود در آغوشش بکشم باید ازش خداحافظی می کردم
        

          ایران صدا مثل همیشه عالی است و جین وبستر را هم که دوست دارم. و با شنیدن این کتاب، فعلا کارم با جین وبستر تمام می شود، تا شاید چند سال دیگر که دوباره دلم هوایش را بکند😉☺️