‏وقتی شما ماشین سمند دارید، همه جا را پر از این ماشین می‌بینید و برعکس وقتی پژو دار شدید دیگر سمند نمی‌بینید و فقط پژو به چشمتان می‌آید!
به این پدیده اثر پارامنزیا یا اختلال حافظه‌ی تکرار پنداری می‌گویند.
‏مثال رفتاری و روانی آن هم اینکه وقتی دو نفر از هم جدا می‌شوند، هر جا می‌روند، آثاری از طرف مقابل می‌بینند و مثل اینکه تمام دنیا پر از آثار فرد مقابل شده است!
(با سپاس از عارفه، همخوان خفن حرامیان)
اجازه بدید من این پدیده رو به دنبال کردن یا برخورد کردن با تم های تکراری مشابه در کتاب ها، وقتی موضوعی به شدت ذهنمون رو درگیر کرده، تعمیم بدم.
فکر کنم به همین خاطره که اخیرا توی تمام کتاب هایی که میخونم یا میشنوم، مثل رمان کوکورو، و فیلم هایی که میبینم، حس میکنم تم مرگ تکرار میشه و برجسته شده و ازش خلاصی ندارم.
این رمان هم مرگ و خودکشی داره، اونم از نوع جذاب ژاپنی‌ش. غیر از «سپوکو»، خودکشی سنتی به روش ژاپنی های خونسرد، توی این کتاب نوع جالبی از خودکشی رو دیدم به اسم «جونشی» که ظاهراً خودکشی بخاطر وفاداریه و توسط کسانی انجام میشه که عشق شون یا کسی که بهش خیلی علاقه یا ارادت داشتن رو از دست میدن. یجور خودکشی دیگه هم خوندم که بنظرم خیلی اگزیستانسیالیستی اومد و اینجوریه که طرف در پاسخ به احساس گناهش، البته بیشتر شرمساری، دست از زندگی کردن می‌کشه و منفعل میشه.
اما بعد خوندن توصیفات مختصر نویسنده از صحنه خودکشی آقای ک، به این فکر کردم که چی میشه اگه بقایای خودکشی آدم تبدیل به اثر هنری بشه؟ اگه یکنفر بخواد با مرگ خودش اثر هنری خلق کنه چه تفاوتی با خلق اثر هنری توسط آدم زنده داره؟ و آیا کسی حاضره تابلو یا بومی رو بخره که خون کسی که شاهرگ خودشو بریده روش شتگ زده؟ 


صادقانه بگم که این کتاب رو به این خاطر خوندم که از روی عنوان گوگولیش فکر کردم یک رمان فانتزی یا درام تینیجری عه. حقیقتا به کوکورو نمیاد یک داستان نمادین بزرگسالان باشه که تقابل سنت و مدرنیته رو بین دونسل از مردم ژاپن سال های ۱۸۰۰ میلادی به تصویر بکشه و چالش های اخلاقی مختص ژاپنی ها رو نمایش بده (که البته بنظر من خیلی هم جالب و قدرتمند نیومد). برای اینجور رمان همون اسم های زوال بشری و راشومون و زن در ریگ روان مناسب ترن. کوکورو به معنی قلب، باید اسم یک دختر ژاپنی ۱۶ ساله درگیر مثلث عشقی باشه که شبا با گربه هاش درد دل می‌کنه.
        

          اوایل نوجونیم به این فکر میکردم که اگه دستم رو قطع کنن و بندازن بین ده تا دست قطع شده دیگه ، چطور میتونم تشخیص بدم که کدوم دست خودمه اصلا ممکنه تشخیصش؟
امروز اتفاقی به دستم نگاه میکردم و جواب رو پیدا کردم با زخم ها ، زخم ها وجه تمایز بین آدم ها هستن
 خوشی ها کمتر چیز شخصی دارن که بشه باهاش کسی رو شناخت اما وقتی به داستان زخم های کسی گوش کنیم متوجه رفتارش میشیم 
کوکورو هم یجور زخم نامه است زخم نامه سنسی
پ ن جا داره از نشر برج تشکر کنم که اصل داستان رو پشت کتاب اسپویل کردن
پ پ ن البته یجا خوده سنسی میگه که همه آدم ها خوبن ولی یجا که یهویی مثلا بخاطر پول کنترلشون رو از دست میدن 
اما من از کلیت داستان چیز دیگه فهمیدم