در این داستان روایت مادری چاق را از دیدگاه کودکش می شنویم، توصیفاتی بامزه از زبان بچه ای که مادرش را همانطور که هست دوست دارد. یک داستان فوق العاده درباره تصویر بدنی و پذیرش خود
        

          بسیار کتاب زیبایی بود و گویا این بود که بعضی از مواقع آدم ها همان طور که هستند دیگران آنها را دوست دارند و و رفتار و شکلشان چاشنی این دوست داشتن است.
        

          کتاب جالب و لطیفی در داستان و تصویرسازی بود. تا جایی که پیگلن ایده ی معنایی به سمت پذیرفتن خود بود، همه‌چیز به اندازا و درست بود و کاش نویسنده تکلیفش را با چاقی هم مشخص می‌کرد. نویسنده طوری داستان را پیش برده بود که گویی با چالش‌های چاقی کم‌تر روبه‌رو شده و این باعث می‌شد میل به تغییر را فقط و فقط به دلیل حرف دیگران قلمداد و روایت کند.
        

          کتابی درباره نگاه بدون سوگیری و پیش قضاوت کودکان درباره مقوله چاقی قبل از اینکه به قضاوت‌های بزرگسالانه آغشته شود.
کتاب برای بزرگسال خوب است و برای کودکی که به واسطه بزرگسال درگیری‌های اینچنینی نسبت به خودش و مادر یا پدرش پیدا کرده است.
بزرگسال‌ها اگر نگاه کودکان را در این زمینه‌ها بدانند بسیار محتاط تر در این‌باره حرف می‌زنند و عمل می‌کنند و نگاهی همراه با شرم بدن و چاقی هراسی به کودکان منتقل نمی‌کنند.
 
        

          خیلی بامزه بود.. خصوصا ایده‌ی اصلی کتاب. برای بزرگترها هم توصیه می‌شود.
        

          شاید باید این نوشته را این جوری شروع کنم که «آیا شما هم از تپلی خود رنج می‌برید؟ پس این کتاب برای شما است.» اگر بخواهم بگویم کتاب به درد کی می‌خورد؟ به درد کسانی که بدنشان را دوست ندارند یا چاق هستند و فکر می‌کنند باید تغییر کنند؛ بالاخص به خاطرحرف مردم. اما این مهم نیست چون افیون این روزها این است که تصمیم می‌گیریم کتاب کودک به درد کی می‌خورد و چی دارد یاد می‌دهد [و در اینجا وی خشمگین است. 
کتاب به شکل بسیار زیبایی یک مامان تپل‌مپل را به تصویر می‌کشد. یک مامان خیلی بانمک شبیه اغلب مامان‌ها. قصه می‌توانست سوم شخص باشد اما از زبان یک بچه است که دارد مامانش را توصیف می‌کند. و اتفاقاً دقیقاً یک بچه است که مامانش را هر جوری که هست دوست دارد. با همین ترفند ساده (که اصلاً ساده نیست که به فکر کسی برسد) قصه بسیار شیرین و دلنشین می‌شود و هر صفحه‌ای که می‌گذرد ما هم عاشق مامان قصه می‌شویم.