«به اعتقاد آلن زبان اساساً خصلت آزمایشی، موقت و ناکامل دارد و در پرشورترین تلاش‌هایش برای دست یافتن به یک تمامیت و یک کل، وقتی در مورد عشق، گذشته یا کودکی به کار می‌افتد، نهایتاً می‌رسد به یک غیاب و یک خلاء. و هر چه بیشتر تلاش می‌کند کامل شود، بیشتر با خلاء برسازنده‌اش، و با غیابی که دال‌هایش را شکل داده است مواجه می‌شود. برای همین، مطمئن‌ترین زبان از افکار و امیال پنهان هرکس پیروی می‌کند، یعنی همان چیزهایی که به زبان آمدنی نیستند.»

خوبی این کتاب نسبت به جلد «پرسونا» از همین مجموعه این بود که به جای تحلیل از یک جنبه، کمی از زاویه‌دیدها و براساس درون‌مایه‌های مختلف فیلم بررسی شده بود و پررنگ‌ترین بخش کتاب از نظر من، همین اشاره به لکنت‌ها و افزایش‌شون در مواجهۀ نزدیک‌تر با حقیقت بود.