این یادداشت درباره‌ی کل مجموعه‌ی پنج جلدی حاج بابا است، که براساس خاطرات شهید علیرضا حاجی بابایی نوشته شده است.

در  این کتاب‌ها از تولد همراه شهید می‌شویم و در هر جلد تعدادی از خاطراتش را از کودکی و روستا، دانشسرا، سربازی، معلمی در روستاها و سپس جبهه می‌خوانیم.
به نظرم بسیاری از خاطرات معمولی هستند (که البته ربطی به ارزش معنوی‌شان ندارد) و به نوعی زندگی عادی مردم روستایی و کم درآمد قبل انقلاب و اوایل جنگ بوده‌اند. 
بی هیجان هستند و برای نقل شدن و کتاب شدن گرهی ندارند.
حتی شهید هم کاراکتر خاصی ندارد. یک جوان انقلابی که به فکر مردم است.

اگر نویسنده از مجموع این خاطرات گزینش می‌کرد حاصلش کتابی بود جذاب که در آن شهید حاجی بابایی دارای تصویری پررنگ و شخصیتی خاص در ذهن خواننده‌ی نوجوان می‌شد.
        

          در این جلد از خاطرات  سالهای جنگ و ماجراهایی که برای شهید، دوستانش رخ داد، سخن گفته می شود. حضور او برای عقب راندن دشمن و حفظ مرزهای کشور و جلوگیری از پیشروی دشمن و حفظ امنیت جامعه در این جلد ذکر شده است و در خاطره ی انتهایی شهید مورد سو قصد قرار می گیرد و خواننده متوجه نمی شود که او در همین حادثه به شهادت می رسد یا او پس از این حادثه نجات می یابد.شهید با حضور در سپاه  و در دست گرفتن اسلحه در راه وطن مبارزه می کند. و در مناطق جنگی غرب کشور به دفاع می پردازد.
در جلد پنجم از مکانهایی که آتش جنگ در آن شعله کشید صحبت می شود و از افراد مختلف و اداوت نظامی و گروه های دخیل در وقایع دوران جنگ تحمیلی. این موارد برای مخاطبی سودمند است که به تاریخ علاقه مند باشد  شرح لایه های سطحی از جریانات جنگ برایش تازگی داشته باشد در حالی که بسیاری از موارد  در کتاب های دیگر گفته شده است. خاطره آخر نیز وصله ناجور کتاب است زیرا سرنوشت شهید علیرضا در هاله ای از ابهام مانده است