(اراده قدرت) که نیچه از آن سخن می گوید و به معنایی و به عبارتی، همان (کشش به قدرت) یا (کشش به سوی نیرو) می باشد، در همه پدیده های هستی و جامعه جاری و ساری است: در طبیعت در سیاست، در هنر، در وظایف الاعضا و زیست شناسی انسان. اگر هم چنین نباشد، نیچه می خواهد که چنین باشد، یعنی که آدمی در هر چیز قدرت را بجوید و بخواهد. این اراده یا کشش معطوف به قدرت، با قدرت طلبی پیش پاافتاده و رایج میان سیاست بازان و دنیاپرستان یکی نیست، بل برابر نهاد (آنتی تز) مقهوریت و حقارت و سرسپردگی و توسری خوری است. از همین روست که نیچه به جای مدح و ستایش (مردم) و (توده ها) یا ناتوانان و از پادرافتادگان، یا حتی همدردی و دلسوزی نسبت به آنان، به سرزنش و حتی خوارشماری ایشان می پردازد.